We horen tegenwoordig veel over de zgn. Technocratie. Wikipedia definieert het als "een organisatorisch systeem, waarbij de beleidsmakers beslissen aan de hand van adviezen van deskundigen op deelterreinen. Het beleid wordt aldus uitgetekend na uitgebreide technische, economische en sociale analyses, en de knopen worden doorgehakt op basis van de resultaten van deze analyses, niet op basis van ideologie."

Het idee van zo'n Technocratie is, ondanks de naam, al redelijk oud en is onlosmakelijk verbonden aan de Verlichting. Wikipedia opnieuw: "De verlichtingsfilosoof Auguste Comte en de utopisten Claude Henri de Saint-Simon en Francis Bacon hebben in hun werk ideeën uitgewerkt die nauw aansluiten bij de staatsvorm van de technocratie. Later werd de beweging in de Verenigde Staten gepromoot door mensen als Frederick Taylor en Thorstein Veblen." (Voor een eerdere kritiek, zie Hayek, The Counterrevolution of Science).

In de jaren zestig van vorige eeuw, kwam plots alles in een stroomversnelling. En de start is een onwaarschijnlijke gebeurtenis: de moord op John F. Kennedy.

Zie je, bij zijn aantreden benoemde Kennedy Robert McNamara, voorheen bestuursvoorzitter van Ford Company en Republikein, als minister van defensie. McNamara introduceerde daarbij vrijwel meteen een nieuwe technocratische managementsysteem bij het Pentagon, genaamd Planning-Programming-Budgeting System (PPBS). In het begin ging Kennedy nog meer met deze innovaties, maar na de Cubaanse rakettencrisis begon Kennedy te twijfelen aan de wijsheid om het beleid over te laten aan technocraten en computers. Complexe beslissingen die het lot van miljoenen mensen kunnen bepalen kunnen niet zomaar herleid worden tot formules en flowcharts, buiten elk democratisch debat om.

McNamara had er geen oren naar en ging door. Niet alleen het Pentagon, maar ook binnenlandse programma's zouden onder zijn technocratische vernieuwingen  moeten vallen. Maar Kennedy strubbelde tegen. Zowel in speeches waarin hij sprak over vrede, menselijke waarden en de beperkingen van abstracte modellen als privé liet hij niets aan het toeval over. Sommige van de fanatieke technocraten werden uit hun invloedrijke posities verwijderd. Kennedy zei in feite neen tegen de technocratische overname van de overheid.

Niet veel later werd hij in Dalles vermoord. Het verzet tegen de technocratische overname verdween daarmee vrijwel onmiddellijk:

• Kennedy's beslissing om zich terug te trekken uit Vietnam wordt stilletjes ingetrokken door Johnson. De Vietnam-oorlog, die Kennedy wilde beëindigen, escaleerde immers onder leiding van de "experten". Oorlogen, net zoals financiële en gezondheidscrissisen (zoals corona) zijn immers uitstekende gelegenheden om technocratische innovaties uit te testen. Dit is waarom een technocratische wereld bij definitie een instabiele wereld is. Waarom immers al die dingen uitvinden, als je ze niet kan uitproberen?
• De expansie van de PPBS nam een grote vlucht onder Johnson. Een executive order breidde de PPBS uit tot alle departementen, net dus wat Kennedy probeerde te voorkomen. De technocratische overname was nu een feit.
• De door Kennedy opzij geschoven experten werden opnieuw aangenomen en kregen vrij spel.
• Voorstellen voor binnenlandse toezicht en datavergadering van gewone burgers, door Kennedy geblokkeerd, werden in uitvoering gebracht.
• De Federal Reserve kreeg vrij spel in het vergaderen van economische data en nieuwe interventiemogelijkheden. De planeconomie was geboren, onder leiding van de FED en de technocraten.

Kortom, de Technocratie had gewonnen. De management-revolutie was in volle swing (later ook wel gebracht onder de noemer "neoliberalisme"). Maar dat was de Verenigde Staten. Er stond nog een wereld te wachten. Maar ook daar was er een blokkage: de zogenaamde Koude Oorlog met de communisten in de Sovjet-Unie.

De plannen om de Koude Oorlog te beëindigen, werden in dezelfde periode gesmeed. Enter globalist David Rockefeller, telg van de familie die het Amerikaanse gezondheidsbeleid op technocratische manier had geconstrueerd. In 1964, op het hoogtepunt van die "Koude Oorlog", bezocht David Rockefeller Moskou. Niet lang daarna gebeurde ook in het Kremlin een schokkende gebeurtenis: Nikita Chroesjtsjov werd abrupt opzij geschoven en vervangen door Alexei Kosygin en Leonid Brezhnev. Net zoals de vervanging van Kennedy door Johnson betekende dit het startsignaal van de technocratisch overname dit keer van de SU. 

Premier Kosygin ontwikkelde een plan, parallel met het PPBS in de V.S., voor een geautomatiseerd systeem voor het managen van de Soviet-economie (OGAS). OGAS was in essentie de Russische versie van de PPBS. Beide systemen waren gebaseerd op computers, systeemtheorie, en cybernetics. Dat precies op hetzelfde moment volkomen gelijkaardige technocratische systemen werden ingevoerd zowel in de V.S. en de SU, kan moeilijk toeval worden genomen. Het was een gecoördineerde actie door de "overworld", om een term van Charles Levinson te gebruiken.  

Kortom, tegen het einde van de jaren 60, hadden de zogenaamde aartsvijanden een stilzwijgend akkoord: de invoering van een centraal gemanagede technocratie geleid door experten. De democratie kon op de schop, wat veel zegt over het hypocriete geleuter van de tegenwoordige elites over de huidige gevaren voor de democratie. Ze bedoelen natuurlijk bedreigingen van de Technocratie en dus hun macht.

De SU en de V.S. waren allebei nu stevig onder hun controle. Maar qua PR was er meer nodig. Hoe kon je die samenwerking tussen twee aartsvijanden verantwoorden? Hoe kon je de gewone bevolking wijsmaken dat ze hun democratische vrijheden moesten opgeven ten voordele van meer top-down controle van hun levens?

Ironisch genoeg hadden onze technocraten daarvoor een nieuwe ideologie nodig: de ecologie was geboren. Het is geen toeval dat het milieu-activisme opkomt net op het moment dat de convergentie tussen het communisme en kapitalisme naar een technocratisch systeem zijn hoogtepunt bereikt. In 1969 al publiceerden zowel Russische als Amerikaanse functionarissen memo's om het belang van het milieu te benadrukken en de samenwerking op globaal niveau die daarvoor nodig is. M.b.t. de natuur waren de V.S. en de SU plots bereid om al hun verschillen opzij te zetten. 

• In 1972 tekenden Richard Nixon (die niks voor niks bekend staat als één van de meest milieuvriendelijke presidenten hoewel dat zeker voor hem persoonlijk geen belangrijk thema was - maar Nixon wist goed wie zijn bazen waren, en zette zijn privé-bezwaren opzij) en Kosygin een Agreement on Environmental Protection.
• Hetzelfde jaar werd de UN Stockholm Conferentie over het milieu gehouden, als verantwoording om internationale bureaucratieën meer macht te geven.
• Nog in 1972 creëerden de V.S. en de SU het International Institute of Applied Systems Analysis (IIASA). De naam spreekt voor zichzelf.

De boodschap was duidelijk: als we onze planeet willen redden dan is een globaal systeem van management van de natuur nodig, onder leiding van de experten. En dan moest de klimaatverandering hoax nog beginnen. Maar er waren kapers op de kust, dus moest daar eerst nog komaf mee worden gemaakt. Chili was zo'n kaper. Ooit nog door Kissinger - goede vriend van de Rockefellers - bestempeld als een "dagger pointed to the hart of Antarctica" genoemd, werd Chili plots van kapitaal belang voor de Verenigde Staten (lees: de technocratie in charge of the V.S.).

Waarom? Onder Allende was Chili begonnen met een innovatie genaamd Project Cybersyn. In principe een systeem analoog met PPBS en OGAS met één cruciaal verschil: het was een gedecentraliseerd systeem met als bedoeling de bevolking en met name dan de arbeiders (Allende was niet voor niets een socialist) te empoweren. Lokale bedrijven konden ingrijpen in het systeem en het verhoogde de democratische participatie, in plaats van het te elimineren zoals bij PPBS en OGAS. Cybersyn had als alternatief kunnen dienen voor PPBS en OGAS en had toegepast kunnen worden door andere landen.

Maar dat hebben we nooit kunnen uitvinden. Op 11 september (!) 1973 werd Allende omvergeworpen in een militaire staatsgreep gesteund door de CIA. Het Project Cybersyn werd door de nieuwe machthebbers letterlijk vernietigd. De economen en ingenieurs die het systeem hadden ontwerpen werden opgesloten of gebannen. Sommigen kregen zware gevangenisstraffen ook al hadden ze geen misdaden gepleegd. Allende werd dus niet vermoord omdat hij een socialist was (de Technocratie is immers a-ideologisch), maar omdat hij een systeem had ontwikkeld dat een uitdaging kon betekenen voor de technocratische "overworld". En dat mocht niet gebeuren.

Met deze bedreiging opgeruimd, kon de Koude Oorlog worden beëindigd. Met de bereidwillige medewerking van de leiding van de SU (hoewel je dat natuurlijk niet zomaar op 1-2-3 kan doen, dus werd het nog een hele operatie met oorlogen en moslimfundamentalisten, open societies, plaatsing van kernraketten, ruimteschilden en diens meer, maar dat is een verhaal voor een andere dag). De Sovjetleiders wisten natuurlijk ook wel dat hun communistisch systeem niet goed werkte en bovendien was de convergentie tussen de twee systemen al min of meer een feit in de praktijk. In het Westen waren onze elites ook al druk bezig met "social engineering" en gecentraliseerde regulatie (onder het mom van marktwerking en neoliberalisme werd in de praktijk het tegenovergestelde ingevoerd: het fameuze stakeholder capitalism met publiek-private samenwerking gepromoot door het WEF en voorzitter Klaus Schwab). 

Zodra de Soviet-Unie ophield te bestaan, werden de industrieën "geprivatiseerd" (onder leiding vaak van Open Society stichter George Soros, en diens handlanger Jeffrey Sachs, die zich intussen heeft ontpopt als grote fan van John F. Kennedy en van de wereldvrede, maar in werkelijkheid niet meer is dan een pleitbezorger van een technocratische wereldregering die problemen zoals klimaatverandering moet oplossen) en verkocht aan oligarchen met Westerse banden, maar dezelfde experten bleven wel op de winkel passen. In deze omgeving zagen we ook de opkomst van een bekende figuur: Vladimir Poetin.  Met de SU uit de weg, kon vanuit het Westen de globalistische instituties verder worden geëxpandeerd: de EU, de Wereld Handels Organisatie, de Wereld Gezondheidsorganisatie, en last but not least, de NAVO, al lijkt die expansie momenteel geblokkeerd te worden door diezelfde Vladimir Poetin...

In conclusie: de Koude Oorlog eindigde niet met de overwinning van de ene kant tegen de andere maar met de elites die langs beide kanten tot het besef kwamen dat ze beter konden samenwerken, met dezelfde blueprint als basis, en met het oog op de controle over de hele wereld.